شاید کسی متوجه نشد که تو کودکی م چرا گاهی کفش هام ظاهر کودک پسندی نداشتن...
و گاهی حتی اجازه ی خرید کفش مورد علاقه م رو به من ندادن...
چون: "اون خیلی بچگونه نبود"
اولویت انتخاب کفش برای من مدل ظاهری ش نبود...
من موقع خرید به طرح ته کفش نگاه می کردم ،
و اگه می پسندیدم اونوقت ظاهرش رو مقایسه می کردم!
دلم می خواست وقتی باهاش می رم تو شن های نرم طرح خوشگلی بیفته رو شن ها،
یا اگه از تو آب رد می شدم و بعد میومدم رو آسفالت، طرح خوشگلی از رد خیسی ش بیفته!
دلم می خواست اگه باهاش رفتم تو گِل، گِل طرح قشنگی بیفته روش...
اولویتم طرح ته کفش بود!
البته نه خیلی آشکارا که کسی الویتم رو بفهمه و بخنده!
نمی دونم از کِی،
ولی حالا خیلی وقته دیگه به ته کفشا نگاه نمی کنم...
امروز ته کفشمو دیدم و احساس کردم چقدر طرحشو دوست دارم :)
اگه خیس باشه چقدر طرحش آسفالتو قشنگ می کنه،
چقدر گِل رو قشنگ می کنه،
چقدر شن های نرمو قشنگ می کنه...
چه قدر کفشم قشنگه :)
