پیاده‌روی در گرگ‌ومیش

سلام عارفه‌ی عزیز. :))
خوبی؟
+
من یه دوست دارم که ۱۴ ساله دوستیم. می‌دونی دیگه لازم نیست باهاش حرف بزنم. همین‌جوری نگاه کنم می‌فهمه چی می‌خوام. آب، ماژیک، حتی کوچیک ترین ناراحتی‌م رو هم می‌فهمه.
شاید منظورشون این بوده باشه. چون واقعا به ادای کلمات هیچ احتیاجی نداریم. البته حیف که این روزا خیلی کم می‌بینمش..:(

به‌نظر من که همیشه اولش سخته...

+ نفی نمی‌کنند اما آدما با هم دوست میشن که مجبور به توضیح دادن خیلی چیزا نباشن. چیزایی که کلمات خرابش می‌کنند. چیزایی که فقط باید از چشما و طول یه نفس عمیق و از دهن یا بینی بیرون دادنش فهمید.
- نه. به نظرم هرچی می‌گذره حرفای طرفین واسه هم تکراری میشه و چیز جدیدی برای همدیگه ندارن.
+ مگه آدما قراره نقشه مجله دانستنیها رو واسه هم بازی کنند؟ اونا فقط دنبال امنیت و آسودگی از نفهمیده شدند...

من هم نمی‌تونم سکوت رو تحمل کنم. آزارم می‌ده. به معنای واقعی کلمه آزارم می‌ده. ترجیح می‌دم گفته بشه، نشون داده بشه... اینکه یکی پیش خودش فقط برام احترام قائل باشه یا براش دوست عزیزی باشم و همچین چیزهایی ولی اصلا نشون نده بهم، برام قابل قبول نیست. ناخودآگاه ازش فاصله می‌گیرم... خودم هم می‌گم. بارها شده حرف بزنم و با واکنش طرف حالم اول از خودم به‌هم بخوره که چرا گفتم و بعد از اون ولی این بازم دلیل نگفتن نیست. چون وقتی کنارش می‌ذارم پیش خودم شرمندهٔ نگفته‌ها و کارهای نکرده نیستم.
تهش می‌گم من تلاشم رو کردم و خواستم دوست خوبی باشم ولی می‌بینی که اون لیاقت نداشت. پس کنارش می‌ذارم. :|

کاش یه سری لحظه‌ها و روزها رو می‌شد یه جایی ذخیره کرد:-)